صفحه شخصی پدرام اعظم‌پناه (پدرو پناه)
ما نسلی هستیم که مهمترین حرفهای زندگی‌مان را نگفتیم، تایپ کردیم!
صفحه شخصی پدرام اعظم‌پناه (پدرو پناه)
ما نسلی هستیم که مهمترین حرفهای زندگی‌مان را نگفتیم، تایپ کردیم!درباره پدرام اعظم‌پناه
نام و نشان: پدرام اعظم‌پناه | شهرت: پدرو پناه ᴾᴱᴰᴿᴼ | زادگاه: مرداویج، اصفهان، ایران | زادروز: بیستوهشتمین روز از تیرماه سالی در دههی شصت خورشیدی، ساعت ۲:۲۰ پیش از نیستی آفتاب | آموختهها: دیپلم ریاضی-فیزیک، مهندس فناوری اطلاعات، کارشناس ارشد رشته معماریکامپیوتر دانشگاه شهید بهشتی | کار و پیشه: مدرس زبان انگلیسی، مشاور IT | خوی و منش: تعریف از خود میشه! | دین: انسانیت | مذهب: منطق | ملّیت: زمینی | زبان: دراز...
ادامه...
دید توریست
از وقتی یکی دوتا کشور، جز ایران رو دیدم، یه قابلیتی بهم اضافه شده که من بهش می‌گم «دید توریست». اگه بخوام خلاصه معنیش کنم و‌سرتون رو‌درد نیارم، یعنی، این قابلیتو بدست آوردم که یه تیکه از شهر رو از دید یه توریست نگاه و قضاوت کنم. قبلاً این قابلیت رو نداشتم چون، هیچوقت یه توریست واقعی نبودم که بدونم به چه چیزایی باید دقّت کرد. مثلا اولین چیزی که به چشم یه توریست میاد ساختمونا و سبک شهر سازی یه منطقست. بعدش آدما (مخصوصاً قشر جوون)، تبلیغا، مغازه‌ها، ماشینا...
اینا همرو گفتم که اینو بگم: وقتی به اکثر نقاط ایران از دید توریست نگاه میکنم، تازه می‌فهمم که چقدر ایران از دید یه خارجی میتونه پاکستان و افغانستان باشه...
دو دست مخصوص
قطعاً اگه من یه محصول قرینه بخرم که سمت چپش، یه آپشن از سمت راستش کمتر داشته باشه، روز اول نه، روز دوّم میبرم پَسِش میدم. چه طور با دست چپ نمیشه نوشت؟
شما رو مختون نیست نصف کارایی که با دست راست می‌کنید، با دست چپ قابل انجام نیست؟ لابد تا آخر عمرم، همین آشه و همین کاسه! قسمت سوزناکش اینجاس که یه سری با جفت دستاشون به یه اندازه می‌تونند کار کنند. نصفشون از وقتی دست راستشون تو گچ بوده این مدلی شدن، نصفشونم چپ دست بودن از بس زدن تو سرشون که با دست راست بنویس «دو دست» شدن. اینا یه جوری فخر می‌فروشن «دو دستن» که آدم احساس میکنه دست چپش دکوریه، فقط واسه حفظ بالانس نصب شده...
خدایا نمیشد یا اینام مث ما چُلاق بودند، یا ما هم دوتا دست داشتیم؟ خدایا غلط کردم، توبه! خدایا، البته بازم جای شکرش صد هزار مرتبه باقیه که اَلْحَمْدُلِللّه، با هر دو دست میشه حداقل تایپ کرد! اگه اینم نمیشد باش انجام داد، من قطعاً می‌بریدمش، می‌نداختم گردنم، جاشم می‌سوزوندم!
این وسط فقط نمیفهمم چرا کسایی که چپ دستند احساس خاص بودن میکنن؟!فرق نداره که، شمام به نوبه خودت یه جور چُلاقی، فقط بیماریت یکم نادر تره. آخه خداییش تو پاچمون نکنید دیگه! با هر عِلمی حساب کنی، این قضیه هیچ ربطی به هوش و آی‌کیو و این قرتی بازیا، که چپ دستا ادعا میًکنند، هم نمیتونه داشته باشه. اگه با پاتون می‌تونستید بنویسید، والو من قبول میکردم! اگه این جوره پس کسی که کلاً نمیتونه با هیچکدوم دستاش بنویسه خیلی خاص تره و از لحاظ مغزی هم نُخبه حساب میشه. مث این یارو استیون هاوکینگ که بنده خدا حرفم نمیتونه بزنه. خدایا توبه...
فعال حقوق بزرگسالان
من اگه با مامانم تو خیابون در حال راه رفتن باشم و ناگهان مامانم یکی از دوستاشو ببینه و مشغول حرف زدن بشه، بعد من دستامو باز کنم، سرمو رو به آسمون بگیرم، لبمو غنچه کنم، از یواش به تُند، دور خودم بچرخم و صدای هلکوپتر درارم طوریه؟ این‌همه میگند بچّه‌ها خوبند، بچّه‌ها فلان، بچّه‌ها بیسان، ازین خُل و چِل بازیاشون حرفی نمیزنید؟ چرا بین من و یه بچه تبعیض سِنیَّتی قائل میشید؟ آقا منم شاید دوست داشته باشم تو خودم ب***م! شما نمیتونید این حقو از من بگیرید. من دلم میخواد هر وقت خواستم، هر جا خواستم بخوابم و صبح تو تخت خودم بیدار شم. من دلم میخواد تو عروسیا هر وقت دلم خواست برم تو زنونه دنبال مامانم بگردم. من دلم میخواد از بالا ساختمونای بلند سعی کنم تُف کنم پایین رو سر مردم. من دوست دارم یه بسته ترقه سیگارت همیشه تو جیبم باشه، هر جا دلم خواست یکیشو بندازم و فرار کنم. چرا من نباید بتونم سوار دوچرخه بشم صدای موتور درارم؟ شاید من دلم بخواد هر جا ج*ش داشتم جلو همه بکشم پایین ج*ش کنم تو باغچه، خیلیم عادی باشه. چطور هیچکس نمیگه بچّه برو اینجا ن**ش، فقط مال ما زشته؟ چطور بچه‌ها بتونند هر جای خونه مَردم برند، بعد من اگه بخوام برم سر فریزرشون بستنی بردارم زشته؟ اصن من دوس دارم بعد از هر نوشیدنی که می‌خورم بببععع، بُلند عارق بزنم تازه اطرافیانم ذوغمو هم کنند، اگه یکی تکون تکونم بده و بزنه پشت کمرم که دیگه عالیه. من دوس دارم تو حموم بشینم تو تشت قرمزه آب بازی کنم بدون اینکه قضاوت بشم. این حق منه. من دوس دارم از هر خوراکی که دست هر کی بود، یه تیکشو بگیرم بخورم، قبل از اینکه کسی بهم تعارف کنه. دلم میخواد سوار هر کی دلم میخواست میشدم، با کفش. گفتم کفش، کاش منم روی کفش هر کی میخواستم قدم میزدم! تو صورت ملت عطسه میکردم، اگه میشد دماغمم میمالیدم به سَرِ شونشون. حالا ما دکتر نشدیم، یعنی دیگه نباید دکتر بازی کنم؟ این عدله؟ تا کی؟ کسی به من نگفته بود بدون پروانه مطب نمیشه، کی باید پاسخگو باشه؟ چرا هیچکس دیگه واسه من میوه پوس نمیکنه نمک بزنه بذاره دهنم؟ با مداد هر جا دلم خواست هر چی عشقم کشید یا بنویسم یا بکشم، یا اصن خط خطی کنم جیگرم حال بیاد. هر چی خوردم اگه چکید رو لباسم طوری نباشه، فقط نمالم به یه جادیگه. وسط هر کاری حال کردم ول کنم برم یه کار دیگه کنم. اصن بدون دلیل قهر کنم، بای!
اختراع
اختراع بزرگ بعدی باید «معده بند» باشه. میدونم میشه رو اسمش بیشتر کار کرد ولی فعلاً همین «معده بند» کارمونو راه می‌ندازه.
«معده بند» در واقع یه دوراهی، قبل رسیدن غذا از دهان به معده‌ست، که یه راهش مث قبل میره به معده، و یه راه دیگش غذا رو به جای معده، هدایت میکنه به یه کیسه خارج از بدن. شما میتونید با والفی که بین دو م َم ه (جایی که قفسه سینه تموم میشه) تعبیه شده انتخاب کنید که غذایی که خوردید بره تو معده، یا بره تو کیسه. به عبارت دیگه شما میتونید لذّت غذا خوردن رو داشته باشید ولی خودتون انتخاب کنید که آیا این غذا کجا بره!
اولش یکم ممکنه چندش به نظر بیاد ولی اولاً می‌ارزه، دوماً شما قرار نیست هیچی ببینید، یا صدایی بشنوید یا حتّی بویی. غذایی که تازه جویده شده باشه فقط میتونه ظاهر چندشی داشته باشه، که هیش تشویش مکنید، واسه اونم راه‌حل داریم.
خلاصه اینجوری شما میتونید ۳ تا پیتزا بخورید، ۴ تا نوشابه، دوتا سالادِ کلم و سیب زمینی با سُس پنیر چِدار، ولی فقط شیرنارگیلی که بعدش می‌خورید بره تو معدتون. بقیش همه میره توی یه کیسه‌ی سیاه از جنس پلاستیک مقاوم که نه غذاهای توشو بشه دید نه وقتی تکونش میدی صداش شنیده بشه، نه وقتی دست میگیری غذاهای توش لمس بشه.
کیسه‌ها یه بار مصرفه و همونجا تو پیتزا فروشی میشه انداختش سطل آشغال و سریع یه دونه دیگه جاش گذاشت که عقب نمونی. واسه تعویض کیسه فقط باید حواستون باشه که والف رو حالت معده باشه، مخصوصاً اگه هنوز دهنتون پره...
نصب معده بند در آینده سرپایی انجام میشه، و توی ورژن‌های جدید، با هوشمند سازی این اختراع، دیگه شما لازم نیست تصمیم بگیرید چی بره تو معده چی نره! خودش شعور داره مواد غذایی سالم و لازم بدن رو میفرسته تو معده، بقیشو میفرسته تو کیسه.
که اگه دولت حمایت کنه و این محصول تولید انبوه بشه، با دفترچه بیمه، فقط هزینه نصب سرپایی از متقاضیان محترم وصول خواهد شد. یه دوراهیه و یه والف دیگه! چه خبره؟
و در نهایت میشه رنگ کیسه‌ها رو متنوع کرد که همه پستد‌تر باشه. مثلاً کیسه‌های صولتی و قلمز، یا اصن کیسه با طرح دلخواه شما. کیسه‌ها میتونه سایزای مختلفی داشته باشه. مثلاً اگه عروسی دعوتید کیسه‌های بزرگ بردارید که راحت نصف میزو بخورید. کیسه‌های کیف دار، به صورت کوله پشتی یا کج هم تولید میکنیم میذاریم دی‌جیکالا آنلاین سفارش میدی میاد در خونه، راحت! دهانه‌ی کیسه‌ها هم استاندارد طراحی شده که راحت بشه از یکی یه کیسه گرفت سریع نصب کرد که از شام عقب نمونی.
پ.ن:
۱. کیسه‌ها رو میشه جمع کرد، فریز کرد، فرستاد برای گرسنگان آفریقا! بهتر از هیچیه که.
۲. بخداوندی خدا سوگند که اگه من و ایده‌هام جدی گرفته بشیم، نه تنها دیگه هیچکس چاق نمیشه و همه باربی میمونند، بلکه مشکل فشار خون، دیابت، مشکل گرسنگی، مشکلات مالی پیتزا فروشا، مشکلات همه و همه حل میشه ایشالا به امید خدا. حمایت کنید...
۳. این اختراع رو بعد از پدر و مادرم که در این راه منو یاری کردند، تقدیم میکنم به همه کسانی که عاشق خوردنند ولی عذاب وجدان خوردن این لذّت معنوی رو زهر مارشون میکنه. شما میدونید روزانه چند نفر سیرند، ولی بازم دلشون میخواد یه چیزی بخورند؟ شما میدونید یه مشت ک*مغز در دنیا هست که می‌خورند بعد میرند عمداً بالا میارن که یعنی نخورده باشن؟ شما میدونید چه کسایی شبا تا صبح پلک رو هم نمیذارن از بس خوردن؟ همش که نمیشه به فکر گرسنگان بود! چه بسیارند انسانهایی که تمام طول روز تُرش کردند بسا!
زلزله
این همه تو ایران زلزله اومد، بجز چهار تا جوک بی‌مزه و متن‌های تکراری تسلیت هیچکس هیچ متن قشنگی راجع به زلزله ننوشته بود تا زلزله به تهران رسید. این متنو توی تلگرام گرفتم و نمیدونم نویسندش کی هست، واسه همین فقط کپی پیست میکنم...
درس شگفت انگیز از زلزله کرج و تهران زلزله تقریبا" ده ثانیه احساس شد. اما میلیون ها نفر به خیابان ریختند. نیمه برهنه، با دست خالی، بدون سوئیچ ماشین، سند خانه، دسته چک و حتی مدارک شناسایی...
میلیون ها نفر همه آن چیزهایی که یک عمر برای داشتن شان جنگیدند، عرق ریختند یا خون دیگران را در شیشه کردند را بدون لحظه ای درنگ رها کردند و فقط جان ناقابل را برداشتند و به خیابان زدند...
میلیون ها زن طلاهای عزیزشان، چکمه هایی که روزها پاساژها را برای خریدن شان وجب کرده بودند، یخچالی که دوستش داشتند، دکوری که ده بار برای چه جور چیدنش با همسرشان جوری بحث کرده بودند انگار مهمترین اتفاق زندگی است، غذایی که برای پختنش از صبح زحمت کشیده بودند...
را از یاد بردند و گریختند. میلیون ها نفر حتی یادشان رفت کی هستند؟ تا دقایقی پدر و مادر و همسر و فرزند و معشوقه از یادشان رفت. همه آن چیزهایی که یک روز با اطمینان می گفتند امکان نداره یه ثانیه از یادم بره!
چکس به فکر این نبود که فلان لباس مارک، فلان کفش گران قیمتش را با خودش بردارد. یا حتی مدرک تحصیلی و حکم انتصاب به عنوان مدیر فلان جای مهم که برایش زیرآب صدها نفر را زده بود، بدون وضو رفته بود صف اول نماز جماعت اداره، حاجی فلانی سفارشش کرده بود ...
میلیون ها نفر فقط فرار کردند، از ترس فرو ریختن سقفی که برای خریدنش، برای اجاره کردنش، برای پرداخت قسط هایش روزها و شب ها زحمت کشیده بودند...
از ترس سقفی که بخشی از عمر و سلامتی شان را برای داشتنش حراج کرده بودند. آن چند دقیقه محشر بود. میزان شجاعت آدم ها، میزان عشق و وفاداری شان به خانواده، میزان ادعاهایشان حداقل به خودشان و اطرافیان شان ثابت شد. تلخ بود اما آن چند ثانیه را دوست دارم. برای اینکه هزاران بار در ذهنم با آن مواجه شده ام، اینکه تا دقیقه دیگر هیچکدام مان ممکن است نباشیم. اینکه مرگ به اندازه زندگی واقعیت دارد. درس عبرتی بود برای ما که عبرت نمی گیریم. مایی که بعد از آرام شدن نسبی اوضاع دوباره همان موجودی شدیم که بودیم...
رای خودم رو پس میگیرم!
این چه فازیه جدیداً مُد شده ملّت برمیدارن؟ رای خودم رو پس میگیرم. خو تو گ* می‌خوری! مگه میشه رایی که داده شده رو پس بگیری؟ مث اینه که بگی من با ماشین زدم تو دیوار، حالا تصادفمو پس میگیرم. یا مثلاً محکم یه چَک بزنی تو گوش یکی، بعد بگی من چَکمو پس میگیرم. کاش شعور نداشتتونو پس میگرفتید یه جوری! لابد چهار روز دیگه رو صندوق‌های رای بزرگ مینویسند: «شهروند عزیز، جنس فروخته شده پس گرفته یا تعویض نمیشود»
همون موقع که داشتی رای میدادی باید چشماتو وا میکردی که الآن به گ* خوردن نیفتی. مردم عادی که گاوند هیچ، این سلبریتیا چرا انقدر گوسفندن؟ رای خودمو پس میگیرم. خو مشخصه که میر***د برات دوست عزیز. تازه یه سریاشونم فکر میکنند خیلی شجاعند که رای خودشونو پس میگیرند. افتخارم میکنند!
مایه‌ی نشاط
من اگه بیکار باشم مریض میشم. من اگه کار نکنم همش کِسِلم. من اگه حتّی در رفاه کامل مادّی هم باشم، دوس دارم بازم کار کنم. کار باعث میشه دیرتر پیر بشی.
من هیچوقت آدمایی(ربات‌هایی) که ازین حرفا می‌زنن رو درک نمی‌کنم. این حرفا فقط میتونه از دهن یه آدم حوصله سر بری که جز محل کارش دنیای دیگه‌ای نداره بیرون بیاد. این همه فعّالیت فان تو این دنیا هست واسه کردن، انقدر دنیاتون کوچیکه؟ والو خوش‌بحالتون. من که می‌تونم از همین الآن تا آخر عمرم کار نکنم و بازم کار واسه کردن داشته باشم. تازه قابلیت اینو دارم که تو ۲۴ ساعت، چند ساعت وقت کم هم بیارم! البته اگه خوردن و خوابیدن هم جزو فعالیت فان حساب بشه. که قطعاً باید بشه، چون هم وقت پُر کنه هم لذّت بخش، هم نهایتاً چند ساعت بعد خودت نتیجشو می‌تونی ببینی! درسته که دلایلم از نظر شما چندشه و کافی نیست، ولی حتماً منم واسه خودم دلایل خودمو دارم دیگه، شما چه میدونید؟
من الآن یه ترمه که کلاس نگرفتم و تقریباً بیکارم. این چند وقته به صورت ناخداگاه، بخاطر همین فعالیت‌هایی که شاره شد، انقدر کالیبرم بالا رفته که احتمالاً هیچ سنجد و خرمالویی جوابگو نیست. چون پیش ازین هم لذّت قرار گرفتن در این شرایط رویایی رو چشیدم، ممکنه قبلاً یه متن دیگه با همین مضمون نوشته باشم، ولی همینکه مجبور نیستم صبح با صدای آلارم گوشیم از خواب پاشم، روزی صد هزار مرتبه پروردگار خودم رو شاکرم. حساب کردم، واسه صد هزار مرتبه، تو بیست و‌چهار ساعت، هر هشتصد و شصت و چهار هزارم ثانیهْ یک بار، باید خدای خودتو شکر کنی تا برسی. و از اینکه این روزا مث برق (قبل از اینکه برق کشف بشه روزا مث چی میگذشته؟ آفرین. باد!) داره میگذره و چند روز دیگه دوباره باید برم سر کار، بسیار بسیار حالشو ندارم. (خودم میدونم جمله بندی اشتباه بود، میخواستم بنویسم «بی‌حالم» ولی دیدم «بیحال» خیلی کلیه، من فقط حالشو ندارم برم سر کار، هیچ مشکل خاص دیگه‌ای جز این ندارم در حال حاضر)
اصن من شنیدم تو خارج این موسسات تحقیقاتی واسه انجام تحیقات علمیشون حاضرن به آدمایی که داوطلب میشن پول کلفتی بدن. من انقدر دوس دارم کار نکنم که حاضرم داوطلب بشم! اگه قول بدند زنده میمونم منم قول میدم نمونه‌ی خوبی باشم. البته نوع مطالعه جوری نباشه که مُخِل آسایشم باشه‌ها. یه چی باشه چند ماه یه بار نیاز به مراجعه‌ی حضوری داشته باشه. اونم اونا مراجعه کنن به من، نه من به اونا! مثلاً یه قرص بدند بگند اینو هر روز ظهر ساعت ۱۲، بعد از اینکه از خواب پا شدی ناشتا بخور و بعد دوباره یه ساعت روش بخواب، بعد چهار ماه میایم خونتون ازت یه آزمایش دی‌ان‌ای (DNA) با گوش‌پاکن از روی لثت میگیریم (یه چی دیده) و میریم تا چهار ماه بعدش. تو این چهار ماه هم باید از استرس و تشویش به دور باشی که نتیجه‌ی آزمایش ما روی افراد بسیار شاد، درست از آب در بیاد. بعدشم کلی پول به دلار آمریکا بزنن به حسابم، کلّی هم بخاطر اول شجاعتم، بعدم بخاطر کمک به علم و بشریت ازم توی رسانه‌ی ملّی تقدیر و تشکر به عمل بیارن. بعدش معروف میشم، اینستا می‌زنم، تبلیغ اکستنشن مو و مژه مصنوعی میکنم، امرار معاش میکنم از این طریق. یکم حجم زیاد مصرف میکنه این لاف اِستایل ، تنها مشکلش همینه!
خلاصه در همین راستا من موفق به کشف یه موضوعی هم راجع به سینمای حرفهای ایران شدم! بالاخره تایم آزادتر بوده و فشار استراحت زیاد، روم سیاه یه چهارتا فیلم ایرانی هم لابلاش دیدم. جدای از اینکه پشیمونم، شما اصن میدونید فیلم ایرانی چه طوری درست میشه؟ به این آسونیا نیست. اینا از روزی که تصمیم میگیرن فیلم بسازند چند نفرو مأمور میکنند که برن تو غمناک انگیز ترین اُرگان‌های دولتی ممکن، مثل بیمارستان، پزشک‌قانونی، دادگاه‌ها، پاسگاه‌ها، بیمارستان‌های روانی یا همون تیمارستان خودمون، مراکز ترک اعتیاد، زندانها، زندان کودکان، زندان زنان، خانه سالمندان، حوادث سوختگی، مراکز توانبخشی، کمیته امداد امام خمینی ره، آموزشگاه گویش اصفهان. از این جور جاها. ازشون می‌خوان چند تا پرونده به صورت تصادفی از تو آرشیو پرونده‌های اون سازمان کِش برند. بعد این پرونده‌هارو می‌دند به ده الی بیست نفر شهروند معمولی، تا بشینن دونه دونه با جزئیات (خاله زنک وار با جزئیات) بخونن. اگه از هر ۱۰ تا ۲۰ نفر به ازای یک پرونده حداقل به ترتیب پنج تا ۱۰ نفر (بیش از نصف جامعه‌ی آماری) گریه کردند و اشکشون سرازیر شد، اون پرونده فرستاده میشه واسه وزارت ارشاد، بعد اگه وزارت ارشاد تایید کرد، پرونده مستقیم میره واسه اکران روی پرده سینما! اگه اشک نریزه و تو چشم فقط حلقه بزنه، نصف یک امتیاز کامل بهش تعلق میگیره. یعنی می‌خوام بگم یه فیلمایی می‌سازن که آدم وقتی می‌بینه، تا یه هفته تمام غم و غصه‌های خودش و خانوادش به اضافه‌ی غم و غصه‌ی تمام دوستان و آشنایانش، کلاً به خاطره تبدیل میشه و انقدر به نکبتی که دچار نقش اول فیلم شد فکر میکنه که پیش خودش میگه خدایا صد هزار مرتبه شکر که جای اون یارو تو فیلم نیستم. الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِین...
روزگار (اولین جلسه کلاس سوئدی)
چو گویی که وام خرد توختم / همه عمر هرچه بایستم آموختم
یـکـی نـغـز بـازی کـند روزگـار / کـه بنشاندت پیــش آموزگـار
حال و احوال این روزای ماست...
امروز وقتی نشسته بودم بلند بلند واسه خودم دست و پا شکسته زبون سوئدی تمرین میکردم، مامانم در اتاقو باز کرد و این شعرو واسم خوند. منظور مامانم این بود که خودت یه عمر زبان انگلیسی به این و اون درس دادی، حالا یکی دیگه باید به خودت سوئدی یاد بده. ولی منظور شعر به طور کلی اینه که اگه ادعا کردی همه چی بلدی روزگار **نتو پاره میکنه که دیگه ازین **ا نخوری.
ندانستن نعمت است
هشتار: متنی که هم اکنون در حال خواندن آن هستید، ممکنه تا روزها و شاید هم ماه‌ها، روی دید شما اثرات اعصاب خورد کن داشته باشد! لذا از ما گفتن بود بعد نگید چرا از اولش چیزی نگفتی. ما گفتیم...
قبل از این که وارد داستان اصلی ماجرا بشم، شما سعی کنید آخرین تصویری که از مثلاً مَدرستون دارید رو مجسم کنید. پنج ثانیه بهتون فرصت میدم زور بزنید یادتون بیاد. یک، دو، سه، چهار، پنج. خُب چه شکلیه؟ چقدر واضحه؟ احتمالاً خیلی از جزئیاتش عین یه عکس از پس مغزت دوباره میاد جلو چشات. تو این عکسی که گفتم، دماغتم هست؟ دماغت، بینیت، تو کادر عکس هست؟ یه دماغ وسط تصویر؟ نه! نیست.سوالیه... در صورتی که ما همیشه در حال دیدن دماغمون توسط هر کدوم از چشمامون هستیم. همیشه! اگه باور نداری دستتو بذار رو چشم چپت، تا دماغتو گوشه چپ تصویر، عین سُر سُره ببینی. بعدم همین کارو با چشم راست بکن تا دماغتو با چشم چپ، گوشه‌ی راست یه تصویر مشابه دیگه ببینی. به عبارت دیگه با چشم راست سمت راست دماغتو، سمت چپ تصویر میبینی و با چشم چپ، سمت چپ دماغتو، راست تصویر. حالا جفت چشماتو باز کن تا دماغتو دقیقاً وسط تصویر کُل ببینی. اگه سعی کنی نوک دماغتو ببینی لوچ میشی. تازه ممکنه بچت چشاش لوچ بشه. شایدم چشم خودت همین جوری موند! خلاصه یکم دقّت کنی انگار دوتا دماغِ قرینه هم وسط یه تصویره. دیدی؟
حالا مغز ما (من) یه چوری این دوتا تصویر رو با هم پردازش میکنه (میکرد) و توی مغز ذخیره میکنه (میکرد) که این وسط اون دماغا خود به خود از تصویر نهایی حذف میشه (میشد) و تو ذهن سِیو میشه (میشد).
حالا داستان هشدار چی بود؟ تا الآن احتمالا فهمیدید! من یه چند وقتیه به این قضیه دارم دقّت میکنم و تمام تصاویری که تو ذهنم میمونه با دماغه. یعنی چه جوری بگم، به زبون ساده بخوام توضیح بدم یعنی دماغم همش جلو چشممه. همین الآن که دارم تایپ میکنم یه سانت دیگه گوشیو بیارم جلوتر جفت دماغام رو کیبرده! قبل از این که به این قضیه فکر کنم یا توجه کنم داشتم زندگیمو میکردم والو...
خلاصه احتمالاً از امروز دماغ شما هم وسط تصویراتون رو مخ خواهد رفت، فقط یاد من افتادید یادتون بیاد اول متن هشتار دادم و فحش کمتر بهم بدید. از الآن هر کی هر فحشی به من داد آقاشه!
و من الله توفیق
پ.ن: ۱. این قضیه زبطی به سایز دماغ نداره و واسه همه صادقه. سایز دماغ فقط ممکنه تو رزلوشن تصویر تاثیر داشته باشه (الکی)
۲. اگه فقط دماغتونه برید خدارو شکر کنید، مورد هست علاوه بر دماغ، لُپم نصف تصویرو از پایین میگیره!
اندی مددیان فوت کرد (مُرد)
امشب خبر مرگ اندی شایعه شده بود و تو توئیتر جنگ سر این بود که شایعست یا واقعاً آقای اندی، رفیق کورس تصادف کرده و زارت، محصولات رحمت رو سر کشیده و...
بماند که الآن میدونم که خبر شایعست، ولی اگه واقعاً خدایی نکرده زبونم لال روم به دیوار هفت قرآن به میون این اتفاق ناگوار بیفته، ما نباید کار خاصی کنیم؟ مثلاً مث مرحوم پاشایی یه جا جمع شیم، شمعی چیزی روشن کنیم آهنگاشو بخونیم قِر ریز بدیم اشک بریزیم، گریه کنیم با هم فریاد بزنیم آی نیـــلوفر، آی نــیـــلــــفر، آی نیلوفر! حلا چون آهنگاشون مُجاز نیست دیگه نباید هیچ کاری کرد براش؟ این بنده خدا کل عمرشو گذاشت واسه عروسیا و تولدا و جشنای ما **شعر بسازه ما برقصیم، حالا هیچی به هیچی؟ یه بزرگداشت، تشکری، تجمعی چیزی! فکر کن تو اخبار صدا و سیما اعلام میکرد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
با یاد و نام خدا و با درود بر محمد و خاندان مطهرش و با سلام به شما بینندگان عزیز، اَندی، خواننده‌ی لُس‌آنجلسی ارمنی تبار که سالها پیش از ایران گریخته بود ساعاتی پیش محصول رحمت را سر کشیده و در سن ۵۹ سالگی جان به جان آفرین تسلیم نمود. در همین راستا شِیْنی ، همسر مُتوفی علاوه بر ابراز ناراحتی از این حادثه اعتراف کرد که حلوا درست کردن بلد نیست. پیکر این خواننده‌ی پاپ، در روز شنبه همین هفته که میاد، نه، هفته بعدش، برای خاکسپاری به بهشت زهرای ایران منتقل خواهد شد. حضور شما باعث دلگرمی بازماندگان است. و امّا ادامه‌ی خبر‌ها...
اگه اندی بمیره خوشگلا چیکار کنن؟ به رقصیدن ادامه بدن و یاد اون عزیز رفته رو زنده نگه دارن؟ یا دست از رقصیدن بردارن و به زندگی عادیشون ادامه بدن؟ تکلیف ما خوشگلا رو معلوم کنید لطفاً. البته واسه شما که خوب میشه، بالاخره زشتا هم میتونن بیان وسط یه تکونیش بدند! گذشته از شوخی، اندی بمیره چیکار کنیم؟
پ.ن:
۱. هر چی فکر میکنم یه آهنگ دیگه جز نیلوفر و تولدت مبارک و خوشگلا باید برقصن از اندی بیاد تو ذهنم، هیچی دیگه یادم نمیاد
۲. همیشه فکر میکردم اندی خیلی کوتاهه و هیچوقت فکرشم نمیکردم یه متر و‌نود و یک سانت قد داشته باشه
۳. پیشنهاد شخصیم اینه که واقعاً خدایی نکرده زبونم لال روم به دیوار هفت قرآن به میون این اتفاق ناگوار بعد از ۱۲۰ سال افتاد، ما تو ایران (و ترجیحاً ارمنستان) برای شادی روح این عزیز از دست رفته تا یک هفته در تمام مراسم لهو و لعب و فسق و فجور اعم از مهمونی، دور همی، دور دور، تولد و یا عروسی، فقط آهنگای اندی رو پلی کنیم و آهنگاشو بخونیم قِر ریز بدیم اشک بریزیم، گریه کنیم. چه طوره؟